A story about sexual assault
Bijgewerkt op: 31 aug. 2022
Dag lieve lezer. Ik heb schilderijen en schetsen gemaakt rond seksueel geweld/intimidatie. Waarom? Omdat er rond dit onderwerp iets vast zat in mijn lichaam. Hiervoor moest ik een manier vinden dit uit mijn lichaam los te kunnen laten. En voor mij voelde dit als de juiste manier om dit te doen.
Waarom schrijf ik er een post over?
Omdat er nog steeds te weinig wordt stil gestaan rond seksueel misbruik, aanranding, seksuele intimidatie, mannen die een vrouw aanraken zonder haar toestemming, alle signalen missen; zelfs het missen van een "nee". Dus met deze post hoop ik toch net weer een beetje meer bewustzijn in de wereld te brengen. Ik zal mijn eigen verhaal en proces delen. Al moedig ik maar één persoon aan hetzelfde te doen, dan heeft deze post zijn doel bereikt.
Ontelbaar veel vrouwen zijn reeds het slachtoffer geweest van seksueel misbruik. Zelfs in de kleinste vormen kan het een traumareactie veroorzaken. Ieder mens of lichaam reageert op zijn eigen manier en we kunnen nooit weten hoeveel impact een bepaalde handeling zal hebben. Bepaalde handelingen die voor sommigen klein lijken, kunnen een grote impact hebben op iemand anders. Ik denk dat we allemaal begrijpen wat seksuele intimidatie, -aanranding, -geweld inhoudt. Het kan fysiek, emotioneel of verbaal zijn. Om een voorbeeld te geven; gedwongen worden tot een seksuele handeling met of zonder penetratie, seksueel aangeraakt worden zonder toestemming, nageroepen worden op straat, een aanraking van de baas, een ongewildearm om haar middel, een slippertje met de hand over haar kont, een 'toevallige' aanraking op de borst,... Het maakt niet uit hoe groot of klein de handeling is om een stressreactie te veroorzaken.
"Wereldwijd heeft 1 op de 3 vrouwen te maken gehad met fysiek of seksueel geweld. (...) Wanneer ook seksuele intimidatie wordt meegerekend, ligt dit cijfer nog hoger." - WHO
"45% tot 55% van de vrouwen heeft te maken gehad met seksuele intimidatie sinds de leeftijd van 15 jaar in de Europese Unie." Source: https://interactive.unwomen.org/multimedia/infographic/violenceagainstwomen/en/index.html
Mijn eigen ervaringen
Ik kan niet zeggen dat ik slachtoffer ben geweest van groot seksueel misbruik, aanranding of intimidatie, maar ik ken vrouwen in mijn omgeving die dit wel zijn geweest. Zelf ben ik aangeraakt op plaatsen waar ik niet aangeraakt wilde worden. Ik ben ontelbaar keren vulgair nageroepen op straat. Ik heb talloze handen om mijn middel gevoeld om me op een feest te herpositioneren omdat ik "in de weg stond". Ik ben aangeraakt tussen mijn benen terwijl ik op zolder een videogame speelde, met een jongen die ik al mijn hele leven kende, toen ik pas tien jaar oud was en hij was er vijftien. Hij legde zijn hand op mijn knie en baande zich langzaam een weg naar boven terwijl ik ontwetend het spel verder speelde. Onschuldig droeg ik een rokje. Hierna heb ik nooit meer een rok durven dragen in zijn aanwezigheid. Dat was mijn eerste seksuele ontmoeting met een jongen. Wat seks, laat staan ongewenste intimidatie, was had ik nog geen enkel idee van, ik voelde wel aan dat het verkeerd was en verstijfde. Dit wilde ik niet. Toen ik eindelijk zijn hand durfde te pakken en deze weer op zijn eigen knie legde, baande hij zich uiteindelijk voorzichtig weer een weg naar boven. Ik was mij er toen nog niet van bewust dat door zijn daad, het aangeraakt worden tussen mijn benen, een stressreactie in mijn lichaam zou veroorzaken op het moment dat ik zelf seksueel actief zou worden.
Mijn tweede seksuele ontmoeting was toen mijn borsten van achteren vastgepakt werden, in een
zwembad, toen ik dertien jaar oud was. Hij trok me tegen zijn borst in het diepste deel van het zwembad en trok me naar beneden. "Het is maar een spelletje!" Zei hij. Het duurde nog een paar "spelletjes" eer ik de moed had tegen de, op dat moment, vriend van mijn moeder te zeggen dat ik ermee wilde stoppen. Lange tijd heb ik getwijfeld de identiteit van deze man te vertellen, tot ik me realiseerde dat deze man oud genoeg was om bewust te zijn over zijn handelingen.
Toen ik dit alles, een paar jaar later, aan mijn moeder vertelde, antwoordde ze: "Hebben niet alle vrouwen dit soort verhalen? ". Het feit dat ze dit kon zeggen, alsof het normaal was, betekent dat er iets moet veranderen.
Dit heb ik een lange tijd voor mezelf gehouden en soms overvalt het me nog steeds. Ik voel me vaak onveilig wanneer ik naakt ben. Ik voel me soms vies op een of andere manier. Ik moest leren mijn lichaam te bezitten, het gevoel terug te krijgen dat mijn lichaam van mij is. Ik heb moeten leren grenzen stellen omdat mijn eerste seksuele ontmoetingen met mannen waren die me aanraakten zonder mijn toestemming en dus mijn grens niet respecteerden. Ik voel me nog steeds onveilig als iemand me 'daar' aanraakt, het veroorzaakt eerder een stressreactie dan een genotreactie. Het vraagt soms veel energie die knop te kunnen omdraaien. Sommigen kunnen deze ontmoetingen zien als iets klein, maar als dit reeds deze reacties in mijn hoofd en lichaam veroorzaakt, stel je dan eens voor wat het doet met vrouwen die veel groter misbruik hebben doorstaan.
Eerst had ik neergeschreven dat wij moeten leren "nee" zeggen, leren niet te verstijven. Dat de macht in onze handen ligt om te duwen, weg te gaan of nee te zeggen. Ook heeft de media lange tijd erop in gespeeld dat wij vrouwen moeten leren ons uit te spreken. Maar neen! Wij moeten zeker onze stem laten horen om bewustzijn te creëren, maar het belangrijkste is dat jongens en mannen een betere educatie krijgen, dat ze leren zich bewust te worden van wat ze voelen en van de instincten waaruit ze willen handelen.
Mijn eigen proces
Door mijn opleiding tot creatieve therapeut ontdekte ik, enkele jaren geleden, dat dit nog steeds vastzat in mijn lichaam. Ergens in mezelf. Iets waar ik geen vinger op kon leggen, waar ik niet over kon praten. Ik kan nog steeds niet de juiste woorden vinden mijn gevoel op een duidelijke manier uit te drukken. We kregen de opdracht een autobiografie over onszelf te maken. Toen het onderwerp adolescentie en seksualiteit ter sprake kwam, voelde ik een grote blokkade in mijn emoties en mijn lichaam. En ookal was het niet de opdracht, schilderde ik iets waarvan ik voelde dat het uit mijn systeem moest. Het resoneerde gewoon met dat hoofdstuk in mijn leven. Het was de eerste keer dat ik het naar buiten dierf te brengen, ik dierf het een soort stem te geven, het om te zetten in iets zichtbaars. Omdat ik nog steeds niet begreep waar het vandaan kwam en er niet de juiste woorden aan kon geven als mijn leraren er naar vroegen, voelde dit goed voor me. Ik wist vanaf dat moment dat het niet mijn laatste schilderij zou zijn. Sindsdien durf ik deze driften en gevoelens een gezicht of stem te geven en schets of schilder ik ze wanneer ik voel dat het mijn lichaam moet verlaten!
-
Het eerste schilderij (2019); ik heb altijd het gevoel gehad dat het nooit groot genoeg was. Mijn papier was nooit groot genoeg om die opgekropte gevoelens weer te geven. Ik had vaak de drang om een naakte vrouw te tekenen, niet voor erotische doeleinden maar om te shockeren. Ik begon er uiteindelijke niet aan omdat ik het nooit goed vond, omdat het niet als groot genoeg voelde en omdat ik mij ervoor schaamde... Tot ik mijn gevoel hierin volgde en A3 papier op papier op papier plakte, tot ik een vrouw op ware grootte kon tekenen en elke drang die ik voelde begon te volgen en op het papier gooide. Ik schilderde met mijn handen en de gedachte "oh... wat zullen de mensen hiervan denken" volgde snel - "De mensen zullen denken dat ik ziek ben" - "Er is iets mis met mij." - "Misschien stellen ze mij vragen die ik niet kan beantwoorden." Maar ik maakte het af en het voelde goed, als een opluchting, een diepe zucht die mijn lichaam eindelijk verliet. Pas nu, drie jaar later, durf ik het met trillende handen aan de wereld te laten zien en laat ik mijn overtuiging, dat ik wel gestoord moet zijn, achter me. Waarom moet het een taboe zijn om je verhaal te vertellen? Waarom geloofde ik dat er iets mis moest zijn met mij om dit te schilderen? Terwijl ik het eigenlijk niet ben die zich zou moeten schamen.
Ook mannen zijn slachtoffers
Ik weet dat er ook mannen zijn die seksueel misbruikt worden. Bij het schrijven van deze post voelde het dubbel om alleen mannen als misbruikers aan te wijzen terwijl ze vaak ook slachtoffer zijn. 1 op de 6 mannen is seksueel misbruikt of aangerand, als kind of als volwassene. En dit is waarschijnlijk een lage schatting. Het taboe voor mannen om over hun seksueel misbruik te praten is veel groter; daar dit vaak tegen hun natuur lijkt te zijn, maar ook omdat ze vaak vergeten worden in dit onderwerp, is er minder bewustzijn voor mannen, met als gevolg dat het probleem ernstig onderschat wordt!
Â
Â
Als je ooit slachtoffer werd van seksueel geweld/intimidatie en je leest dit, weet dan dat ik jou geloof. Weet dat het niet jouw schuld is en dat al jouw gevoelens er mogen zijn. Je bent nooit alleen.
Ik sta er altijd voor open om met jou over je ervaringen te praten als je de nood voelt deze te delen. Ik antwoord jou snel! - Contacteer mij.
Dankjewel lieve lezer!
Plaatsen waar je terecht kan met vragen over seksueel geweld:
- Hulplijn 1712
- seksueelgeweld.be (Chat)